The War of Churchill on Democracy


O teu momento de perfección rematou, segues vivo ou xa estás morto? De todas todas, é a mesma sensación que te inunda cada tres segundos, coma os peixes. Farsante.
No ceo todo é branco e vexo anxos con zocos de sola de goma que anuncian unha bandexa chea de pastillas e comida cada oito horas. Aquí podo dormir.
Vexo a Deus sentado diante dos seus títulos e antes cas preguntas.
—Por qué fixen tanto dano? Por qué revelarme ó instinto IKEA para acomodarse en casa? Por non ver que cada un de nós é un copo de neve individual dunha singularidade especial e única? Manifestacións do amor?
Deus no seu despacho, tomando notas nun bloc. Pero errou en todo, enganouse.
Non somos especiais. Tampoco somos escoria ou merda. Simplemente, somos. Somos e xa está, e o que pasa, simplemente pasa.
E Deus di:
—Non, iso non é certo.
Si, vale. O que quiera. A Deus non se lle pode ensinar nada.
Tamén pregunta se podo lembrar algo. Ela escríbeme dende a Terra, que algún día volverei. Se houbese un teléfono no ceo, chamaríaa e cando dixera «diga» non colgaría. Diríalle «Hola. Qué tal? Cóntamo todo» Pero non quero volver, aínda non. Porque.